گاهی اوقات زندگی یک تصویر ناخوشایند می شود

یه وقتایی که از همه چیز خسته میشیم . ارزو می کنیم که ای کاش  یه دنیای قشنگ تری می داشتیم

مثلا آدم های دو رو همیشه آزار دهنده هستند. همیشه فکر می کنم ادمی که با صراحت حرفش را می زند به مراتب ارزشمتد تر از ادمی ست که خود را پشت دیوار حاشا پنهان می کند . 

تجربه به من ثابت کرد که باید از ادم های دو رو فاصله بگیرم.  اینقدر فاصله بگیرم  که فقط یک تصویر از انها در ذهنم باقی بماند همراه با اندکی دلتنگی . دلتنگی را از این جهت می گویم که عامل حیات انسان هاست . عنصر احساس را که نمی شود از زندگی بشر حذف کرد . خصوصا اینکه بدانید احساس هر انسانی منحصر به فرد است آنقدر منحصر به فرد که با علم شبیه سازی هم قابل تکرار و ساخته شدن نیست.  

بعضی ادم ها هم ضعیف هستند یعنی قدرت تصمیم گیری ندارند.  حالا فکر کن ادم های ضعیف در مجاورت  ادم های دو رو قرار بگیرند . طبیعی ست نتیجه به غیراز  تخریب نیست . ماندن بین این دو نوع ادم ها یک ارتباط فرسایشی را به همراه خواهد داشت.  به خودت می آیی و می بینی حاصل عمرت به غیر از پیری نیست.  گاهی اوقات نمی شود در مقابل این ادم ها سکوت کرد . اینجاست که از یک ادم ارام و موجه، یک ادم یاغی می سازند . و در این راه سماجت می کنند . که در این سماجت قطعا منافع درونی و شخصی نقش مستقیم و تعیین کننده دارد . 

در این مواقع  فرار را برقرار ترجیح دهید . ماندن در لابه لای آشفتگی ها شجاعت نیست.  بلکه برعکس . نهایت حماقت است .و حاصل ان چیزی جز فرسودگی بیهوده نخواهد بود .